En xeral o prefixo “pluri” tende a gustarme. Sempre é mellor ter unha variedade de tonalidades, de sons, de sabores, de ideas, de sensacións ou de experiencias fronte á unha realidade uniforme ou monocorde. Sen embargo, comezo a dubidar que o reiterado emprego do mesmo nos últimos tempos camiñe cara esa desexada explosión do diferente e a celebración do múltiple como característica humana. Mais ben todo apunta para a sutil imposición dun dos maiores dogmas do neodarwinismo social actual segundo o cal débese primar os que teñen maiores posibilidades de éxito que os demais dan igual.
Baixo esta consigna e, por estraño que semelle, coa entrada do calor e a invasión do fútbol a Consellaría de Educación segue sen tregua o seu esforzo por conseguir diferenciar as elites do ensino galego. E quero dicir o ensino do alumnado de Galiza, que ninguén poida pensar que existe un plan na Consellaría para facer do ensino en galego unha elite. Non, xa nos quedou claro que os delirios de valoración do propio están superados e son doutra época premoderna. Agora nós como a vangarda que representamos seremos quen de plasmar na escola a diferencia entre os que poden e os que non. Claro que esas etiquetas tampouco son acordes aos tempos actuais de eufemismos lingüísticos e na entrada da escola ninguén se atreverá a poñer “Centro para listos” ou “Centro para a formación de elites dirixentes”, pola contra rezará o moito máis moderno e enigmático rótulo de “Centro Plurilingüe”.
A modernidade é unha etapa histórica da que podemos valorar como un dos seus maiores legados a idea de que a educación debe ofrecer as mesmas oportunidades para eliminar tantas situacións diferentes que portamos nas mochilas coas que as nosas anatomías e as nosas casas nos foron cargando. Se este Goberno considera que aprender inglés é a pedra filosofal que vai transformar a Galiza nunha especie de Arcadía feliz debería poñer os medios para que todo neno ou nena galego teña as mesmas posibilidade de aprendelo. Pola contra o que fai é crear uns centros que estarán mellor dotados economicamente, que seleccionarán o alumnado e xa de paso eliminarán o maior atranco na procura da anceiada modernidade, o galego. A ninguén se nos escapa que tipo de centros se priorizarán e cal é a súa ideoloxía.
Así estamos, suando de calor e extasiados co fútbol, mentres se publica a orde que permite aos centros de ensino comezar un camiño tan tentador como converterse en “de primeira categoría”. Se non souberamos onde tería lugar o noso nacemento, nin que posibilidades intelectuais íamos ter de serie, nin todos os apoios familiares que se nos brindarían ou non para estudar, se non souberamos nada do porvir e tiveramos que decidir sobre o modelo de ensino, que decidiríamos? O mellor para unha elite? O máis inclusivo para todos os nenos e nenas? O que prioriza os recursos nunha minoría e aforra nos que a priori teñen poucas posibilidades de éxito? O que busca a igualdade a través da educación?
Seguro que hai quen pensa “os mellores sálvanse en calquera modelo”. Se aplaudimos o darwinismo e voltamos á lei do máis forte a pregunta é: para que necesitamos a administración educativa?
Ningún comentario:
Publicar un comentario