Únome a campaña blogueira de María e a reivindicación Jaure, pero en vez de postear un poema de Lois, poño este daquel Rivas co que tanto gozaba, hoxe perdido para sempre no rodopío mediático.
Sempre pensei que falaba deles dous, de dous soñadores chimpando nas pucharcas nas calexas daquela capital onde as metáforas e as loias agromaban dos sumidoiros elevándose ao ar coa incerteza do futuro. Agora esas mesmas calexas fican esvaradías por unha mulime de lembranzas e ideais estragados e a certeza do que nos agarda inzase por tódolos recunchos como unha vagarosa morte doce.
Poetas
Caínlle folerpas azuis pola sombra dos ollos.
Se nos damos présa,
dixo cun sorriso,
poderemos saír na Gran Enciclopedia Galega.
Efectivamente, os nosos apelidos estaban na fin do alfabeto.
Pero aquel inverno de Madrid
coñecimos unhas mozas
que aprazaron a nosa entrada na Historia.
Manuel Rivas, Ningún cisne
Sotelo Blanco Edicións, 1989.
Ningún comentario:
Publicar un comentario