A normativa

TRIBUNA JONATHAN DUNNE no País:

Unha rapaza limpa no aeroporto de Santiago. Non sei como se chama. Sempre fun moi admirador da xente que limpa, mentres outros na miña Inglaterra natal admiraban os avogados e os banqueiros. Había un basureiro onde me criei que era bastante famoso, porque participaba en carreiras e tiña o pelo longo. Sempre pensei: que pasaría se un bo día desapareceran todos os avogados do mundo? Pois seguramente sentiriamos un grande alivio colectivo. Pero se desaparecesen os basureiros, sería un desastre e axiaña se notaría, o lixo acumulándose, cheirando mal, o noso lixo.

Había unha rapaza que limpaba no aeroporto. Non sei como se chamaba. Tiña os ollos como pozos de auga ancestral, o pelo nun moño, o nariz algo curvo como un contraforte. Acababamos de tomar un café e ao meu fillo de dous anos caéralle o zume ao chan, deixando un charco pequeno. Ao marchar, pensei se non sería cortés dicirlle algo á muller da limpeza, esta muller que levaba pano na cabeza e soños nas mans. Era máis fácil non dicir nada, e ese foi o meu primeiro impulso, claro, marchar e que o arranxasen eles. Tirar un papel, fumar pola rúa, coarse. Pero non me pareceu ben así e comenteille o do charco. Os seus ollos brillaban, como se a luz despois dunha longa viaxe chegara ao fondo do pozo, iluminando as paredes, os arumes de pó. Sorriu. Dixo que para iso estaban, en fin, que non me preocupara.

Volta a esquina, estaba a aduana, a entrada e saída dun país, esa liña que debuxamos no chan e logo protexemos con muros, satélites, axentes de seguridade... O eu en inglés. A vez anterior, había unha axente moi amigable, que viu que a miña muller viaxaba soa co noso fillo de dous anos e axudouna a dobrar o carro e pasar o control. Un pouco como negar a liña, ou só aceptala nun nivel. Pero hoxe tocounos a mala fortuna, unha axente algo gorda que non estaba para parvadas. Cando a miña muller me deu un bico, o noso fillo veu bicarme a man. É a súa maneira de expresarse, ben pensado non pode bicarme nos beizos porque non están á súa altura e polo tanto bica o que está á súa altura, é dicir a man. Agárraa e dálle un bico. Logo marcharon os dous.

A axente de seguridade empezou a gruñir. Se leva ordenador na bolsa, hai que quitalo. Hai que dobrar o carro. Despois deu a volta e prestou atención a min. "E logo, non viaxa?". "Non". "Entón ten que marchar desta zona, que a xente ten que pasar". Había unha soa persoa detrás de min e logo un gran baleiro. Só quería agardar a que pasasen a zona de control e estivesen no bo camiño, pero tiven que marchar, senón botaría man da súa autoridade.

As normas créanse e hai que seguilas. Nunca entendín estas versións da verdade, detrás das cales se esconde tanta xente. E iso é o que veño atopando recentemente. Xente que segue a letra e mata o espírito. Xente que apoia as normas dunha lingua sen falala nunca. Doulle as grazas á muller da limpeza.