“Non podería escribir sen Twitter”

Escribe Marcos Calveiro:

Abofé que o mundo das letras non ten o glamour da alta costura parisiense, mais eu encaro o meu proceso de escrita coma os modistos. Un deseñador fai as súas coleccións pensando nos desfiles de cada tempada e eu fago o mesmo co trazado e redacción das miñas novelas. O traballo laborioso do corte e confección da prenda é moi semellante ao decurso da ficción, así como os tempos e a súa organización.

Son un escritor de tempada outono-inverno, que é cando escribo e esa ficción tantas veces debullada se reencarna no texto da pantalla. Na tempada de primavera-verán descanso e non saco colección, pois a dedico ás lecturas e á documentación de futuros proxectos. O bo tempo e a calor convidan a vivir, a saír á rúa; pola contra, a chuvia e o frío déixanme ante o escritorio para vivir en cada palabra. Na luz da vida procuro polas experiencias, por eses instantes inesperados, e nas tebras da escrita reflexiono sobre elas, sobre o seu significado. Este estío, e por causa dunha data de entrega dunha editorial madrileña, tiven que modificar os meus hábitos e estame a custar ben facelo.

A meirande parte dos escritores, coma os cregos –e iso é no único no que nos asemellamos–, temos unha ríxida liturxia chea de manías. Eu, como se fose unha pregaria laica, comezo sempre escoitando o My Favourite Things na versión de Coltrane antes poñerme a teclear. Este tema lémbrame que a escrita non é un traballo solitario, que cando un escribe non está tan só como parece no silencio das noites. Pois sempre o acompañan moi preto ao seu carón todas as súas cousas favoritas: persoas, lecturas, acenos, músicas, filmes, aloumiños. “A noite aventureira, os días festivos / que a dolor consagrou nos calendarios / porque sei que tamén veñen comigo...” así o cantou #RamiroFonte.

Porque nas ficcións, eu e penso que todos os autores tamén, estamos a reconstruír, moitas veces sen sabelo, o relato da nosa propia vida. Esas cousas favoritas están aí e fanme como son, mais tamén conforman e deforman a miña ficción, no seu fondo e na súa forma. Semella que todo fose un complexo sistema de vasos comunicantes polo que circulasen realidade e ficción ata mesturarse nunha amálgama creativa. E cando esa mestura acada o equilibrio exacto, coa dose precisa de realidade e ficción, o relato funciona e chega a todos os lectores.

Pero desta volta, amais de todas estás cousas, acompañábame por vez primeira un feixe de xente nova: os meus seguidores no Twitter. Algúns son amigos que xa estaban aí comigo, pero outros só son coñecidos e hai moitos estraños que xamais estiveran ao meu carón. Agora coa súa presenza constante estes últimos meses, todos eles mudaron en observadores do meu proceso creativo, dos meus éxitos e fracasos. Eu, día a día, hora a hora, fun informando con breves chíos dos atrancos e dos avances cos que batía no tortuoso camiño da miña ficción. E tamén dos respiros que me tomaba, dos días de praia, das sesións no cine, dos concertos, das romarías, das escapadas das fin de semana. Eles, amables e xenerosos, dábanme azos e consellos ou facían a chanza no intre axeitado no que eu, desesperado, quería deixalo.

Un día chiei que xa acadara os 70.000 caracteres da novela e alguén, non lembro agora quen, respondeu lixeiro que iso serían como 500 tweets. Noutra xornada a piques de renderme, unha broma de non sei quen sacoume un sorriso e deume o ánimo para seguir cara a adiante. Doutra volta, tras unha semana de seca, foron as súas solicitudes as que me puxeron de novo en marcha polo vieiro axeitado. E unha tarde, a máis gloriosa, descubrín que o mesmo LoisPereiro me falaba dende o Alén cos seus versos punkis de morte e enfermidade #pereiro.

Sempre tiven claro que as miñas novelas teñen moito de obra colectiva, do ronsel que deixaron en min todas as cousas favoritas das que falaba. Agora co Twitter esa pegada é aínda máis viva, da xente que está aí doutro lado do espello, que tira de min e me axuda a atravesalo. E malia que soe un chisco esaxerado, penso que xa non podería escribir sen eles, son as miñas musas e Twitter é o monte Helicón onde xogan.

Este artigo tiña que ter 4.600 caracteres, espazos incluídos, o que equivale a 32 tweets ou chíos de 140 caracteres como máximo. Como xa van 31 e só resta outro para rematalo, quero aproveitalo para mostrar o meu agradecemento a todos os meus 112 seguidores. #grazas.