Concurso Chíos de Amor

 

    A da Candeloria (a festa das candeas) ten unha orixe pagá que se remonta a tempos anteriores á romanización.  A conmemoración cristiá da Candeloria parece que ten a súa orixe nunha festa romana, a dos "Lupercais", unha procesión de candeas acendidas na noite na que se facían pregarias a Proserpina, a deusa das sementes e da  fertilidade dos eidos. Celebración que os romanos quizais tomaron da "Festa da luz" dos pobos celtas, festexo do lume sagrado que liberaba a terra, propiciando a fertilidade e o espertar do sol. 

     Na cultura popular galega a da Candeloria é "a festa da luz", xa que comezan a medrar os días e a facerse más pequenas as noites, xa falta pouco para  primavera( coincide na metade do inverno, no intre xusto entre os solsticio da estación fría e o equinoccio de primavera, ... Tamén é o momento que volven os paxariños que migraron (e retornan ás súas terras os que aquí pasaron o inverno)  e  se emparellan para facer xuntos o niño. 

 

    Como xa pasou con outras festas,  acabouse cristianizando e converteuse no día da Purificación da Virxe. Tamén se bendicen unhas  candeas e se fai una procesión con elas por dentro da igrexa. Despois esas candeas gárdanse para as tormentas,os velorios, ...

 

    A sabedoría de refraneiro galego lembra todos estes feitos e moitos outros da época:

 

• "Cando a Candelaria chora, a mitá do inverno está fóra; se chora ou ri, a mitá do inverno está por vir, e se chora ou fai vento, aínda o inverno está dentro"
• "Cando a Candeloria chora, medio inverno vai fóra; que chore, que deixe de chorar, metade do inverno está por pasar".
• "O día da Candelaria, si chora ou venta, inverno entra. E si non venta nin chora, inverno fóra".
• "Na Candeloria casan os paxariños e marcha a galiñola"
• "Despois da Candeloria ningunha ave voa soa"

    Tamén a literatura galega se fixo eco desta  festa. Luís Amado Carballo, en Proel –1927–, incluíu un poema titulado “A Candeloria”:

Na catedral do abrente

hoxe cásanse os paxaros,

con nubens de neve e ouro

está o ceo galanado.

Ficou o día ancorado

na ría donda do ceo.

Os roibéns soben no lonxe

como rosarios de encenso.

O xantar do casamento,

roibo, na palma da man

das eiras madrugadoras

xa está arranxado no val.

Vai tocando polo campo

a súa zanfona o rego

e canta o vento nas farpas

sonorosas dos piñeiros.

O campo as montanas ruzas

envolve en capa pluvial

co hisopo do sol mollado

dálles a beizón nupcial.

Do casebre nugallán

soben os vivas dos galos

e na festa desta noite

estrena un luar o campo.

        Por iso é algo moi especial e de moita honra podermos celebrar a festa no amor na Candeloria, no día que casan os paxariños

• O Equipo de Dinamización da Lingua, xunto do Departamento de Lingua Galega  e o Equipo de Convivencia convocan una concurso de mensaxes de amor curtas (menos de 280  caracteres)  que pode ter un destinatario-a folgado (namorado, namorada, pai, nai, amigos, lingua, ...).

Anímate e participa!!!