O catedrático de Lingüística Xeral da Universidade Autónoma de Madrid, Juan Carlos Moreno Cabrera (Madrid, 1956), publicou "El nacionalismo lingüístico. Una ideología destructiva" (Ediciones Península). Trátase dun traballo que aborda o nacionalismo lingüístico español, ao que considera excluínte.
A priori, o título do seu libro parece unha diatriba contra o nacionalismo periférico e as linguas do
Estado distintas do castelán.
Esa é a impresión que dá. O editor buscaba un ámbito amplo de difusión e, como título, “O nacionalismo lingüístico español” tiña pouca chicha.
En Galiza, o conflito da lingua dase co exterior pero tamén interiormente.
No libro non analizo a situación lingüística, senón a ideoloxía que oculta o nacionalismo do Estado. Trato de demostrar que si que existe ese nacionalismo de Estado e que é explícito aínda que non se vexa. É unha ideoloxía que toma corpo en moitos lugares, como en Galiza, aínda que o fai con pequenos matices. Ese nacionalismo preséntase baixo datos que se proclaman obxectivos, pero que están motivados ideoloxicamente e que teñen como intención dotalo dunha pátina científica. Moitos filólogos empregan o seu prestixio para avalar esa visión do Estado. Por exemplo, dise que o castelán é un idioma máis fácil porque ten cinco vocais. É unha idea que parte de Menéndez Pidal e que aínda se repite. Pois ben, o vasco tamén ten cinco vocais, pero dese idioma non din que é doado.
Aquí, un sector da sociedade reclama o dereito a escoller lingua –o castelán– na que se expresar e mesmo na que estudar. Sitúan o debate nunha cuestión exclusivamente de dereitos individuais.
A ideoloxía estatal considérase allea a etnias e afirma que se basea nos cidadáns e os seus dereitos, pero detrás diso hai un nacionalismo estrito. Se non fose así, calquera galego podería montar unha tenda en Madrid e prestar todos os servizos no seu idioma, non habería problema, estaría a exercer un dereito individual. Porén, iso non é así, obrígano a empregar o español.
Tal vez por operatividade, porque non podemos saber todas as linguas dos que chegan aquí.
Esa é unha idea falsa, unha tapadeira do nacionalismo lingüístico español. As comunidades teñen dereitos lingüísticos. O propio Estado resérvase na Constitución o dereito a defender o idioma español.
Estaría conforme con que o deber de coñecer español desaparecese da Constitución?
Caben dúas opcións, obrigar a coñecer as outras linguas de España, se que é estamos nun Estado plurilingüe, ou non mencionar ningunha obriga nin deber a respecto dos idiomas, o español incluído. Claro que se se propón algunha destas posibilidades, o máis posíbel é que o Estado manteña o seu discurso nacionalista.
No seu momento, cando se formulou a posibilidade de que a Lei de Normalización Lingüística do galego incluíse o deber de saber galego, a Constitución prohibiuno.Como se pode entender que se lle diga a un pobo como o galego o que debe facer coa súa lingua? Iso é colonialismo.
En A NOSA TERRA
Ningún comentario:
Publicar un comentario