Xerais reedita unha das mellores novelas negras das nosas letras, Sarou/Louzós, unha obra de Ramón Caride Ogando.

Aínda que só fora pola novela breve Sarou (1997, Xerais, Premio Café Dublín) xa pagaría a pena, pois trátase dun discurso que apreixa o lector nunha vertixe, nunha espiral de acontecentos, da que non é nada doado fuxir, o cal revela un traballo estrutural, de configuración das personaxes, de dominio do xénero ( novela breve, xénero pouco frecuente, que adoita confundirse con novela de poucas páxinas cando é outra cousa) e de pericia narrativa no tratamento temporal, que leva o lector a considerarse testemuña privilexiada dun drama, dunha traxedia que se desenvolve, igual que a lectura, sen concesións ao respiro, á pausa. No seu momento saudamos Sarou como un dos mellores exemplos de narrativa negra das nosas letras, e comprobamos satisfeitos como o paso do tempo, implacábel e frío xuíz, non a desmerece para nada senón que blinda na súa xusta medida esta expresión literaria dun tempo, dunhas personaxes, mergullados nunha vertixinosa espiral que só conduce á desesperanza.

 

Ese primeiro espazo xeográfico ficcional, emblema da sociedade da beiramar da ría de Arousa, comunícase co interior a través da N-541, que comunica Pontevedra con Ourense e neste caso nos trae deica Louzós, territorio de interior que en Negros espellos (2001, Xerais) agrupaba os catro relatos que aquí figuran, completados con outros catro que foran aparecendo en publicacións colectivas ou soltas, como o caso de “Por Eve”, que lembramos inserido en Unha liña no ceo ( Xerais, 1996). “Sarou/Louzós (N-541)” constitúese, pois, nun territorio de transición perceptíbel na evolución temática, que desde o orixinario mundo da droga e as súas violencias nos vai levar a outro máis centrado no mundo do sexo e da análise sociolóxica, que non deixan de ser continuacións/contaminacións lóxicas.

 

Tanto os relatos desta segunda parte ,“Sarou/Louzós (N-541), como os que completan a serie centrada xa en Louzós, déixannos a imaxe de Ramón Caride como autor que non se aferra a unha determinada estratexia narrativa senón que lle é propia a variedade e se desempeña con éxito en calquera que se propoña, desde o testemuño xudicial de “Dilixencias practicadas”, nucleado en Louzós, ao precioso relato “R.P.M”, nucleado na transición cara a Louzós. “R.P.M.” é un curioso relato escrito na marxe en que conflúen a narrativa negra e a micronarrativa, alí onde estas dúas expresións literarias coinciden na estratexia de ocultar quen é o protagonista deica o remate, de xeito que tal revelación sacuda o lector fortemente e o convide a reflexionar sobre o lido.

 

Queremos deternos un chisco nesta narrativa breve, que amosa a Caride Ogando como un autor moi completo, precisamente porque tende a ser a que máis doadamente sexa esquecida. E esa tendencia pode levar implícitos riscos como por exemplo o de pasar por alto a pericia narrativa de “R.P.M.”, que son dúas páxinas e media como  moito, mais dunha intensidade e pericia narrativa tales que non poden deixar de producir admiración no lector.

En GALICIA CONFIDENCIAL